Γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος
Ωχαδερφισμός;Κατάθλιψη; Εγκατάλλειψη; Υποταγή; Αναισθησία; Αναλγησία; Αδυναμία; Αδιαφορία; Ραγιαδισμός; Μιθριδατισμός; Λοβοτομή; Υποδούλωση; Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να φταίει για την αποδοχή της κοροϊδίας από τον ελληνικό λαό ως φυσικής συνέπειας. Δεν μπορεί, να είμαστε τόσο αναίσθητα παχύδερμα…
Η δήλωση του »αρχιτοκογλύφου» της παγκόσμιας οικονομίας, Ντομινίκ Στρος Καν περί «υπόγειας συμφωνίας με τον Γιώργο Παπανδρέου για την ένταξη της Ελλάδας στην κατοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αμέσως μετά τις εκλογές του 2009» καρφί δεν άναψε. Αποτέλεσμα; Καρφί δεν κάηκε επειδή μας πήγαν και μας πάνε σα πρόβαρα επί σφαγή. Κα μετά θα μας πάνε τέσσερεις… Ουδενός το αυτί ίδρωσε. Σα να μην κουνήθηκε φύλλο.
Μας τάιζαν παραμύθι. Δεν τρέχει τίποτε, έλεγαν. Δεν αιτούμαστε οικονομική αλλά τεχνική βοήθεια από το »αιμοδιψές» Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν υπαγόμαστε σε αυτό. Λεφτά υπάρχουν. Τελικά; Μόνον κορόιδα υπήρχαν. Κι έκαναν το έντερο κόμπο για να βρουν λεφτά. Και να πληρώσουν τα χρέη.
Κι όμως, η αποκάλυψη, το εν ψυχρώ άδειασμα του Ντομινίκ Στρος Καν στον Γιώργο Παπανδρέου, δεν άλλαξε τη ζωή μας. Η ωμή κοροϊδία, δεν μας ενόχλησε. Χωνέψαμε την απάτη ενός λαού ολόκληρου. Μας πούλησαν στο σκλαβοπάζαρο της παγκόσμιας οικονομίας. Κι εμείς νιώθουμε ελεύθεροι. Να το προσέξουμε αυτό. Δε είναι υγιής ένδειξη!
Λέτε, να to συνηθίσαμε; Μικροί ακούγαμε τους μεγάλους, να λένε: Δεν το δοκιμάσαμε, για να μη το συνηθίσουμε. Φαίνεται πάντως, ότι εμείς το συνηθίσαμε. Χωρίς να το δοκιμάσουμε…
Θαύμα, θαύμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου