Υπογράφει ο Αγγελος Μενδρινός
Δεν είναι μνημόσυνο για το Sportime το κείμενο αυτό. Δεν είναι ούτε καν «αποχαιρετισμός στα όπλα». Είναι απλά η συγκυρία που θέλησε να φέρει την επέτειο των 17 χρόνων από την έκδοση της εφημερίδας με την μεθεπόμενη του ντέρμπι στο Φάληρο.
Κι αν στο «Γ.Καραϊσκάκης» το ελληνικό ποδόσφαιρο έδειξε τα αδιέξοδά του και τις αδυναμίες του, το Sportime και η πορεία του έδειξε την εικόνα της ίδιας της Ελλάδας.
Είναι εκπληκτικό πως μια ιδέα του Χάρη Ξύδη στη «Πρώτη» μια ακόμα κακότυχη εφημερίδα, έγινε… μόδα και στο τέλος υπέκυψε σε αυτό που λέμε μεγαλομανία και τυχοδιωκτισμό.
Ώρες ώρες το Sportime μου θυμίζει την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων. Δεν ξέρω εάν η χώρα χρεοκοπήσει όπως χρεοκόπησε η εφημερίδα. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα όσα γίνονται σήμερα στον τύπο τα… λουστήκαμε πολλά χρόνια νωρίτερα.
Ουσιαστικά η μεγαλομανία του εκδότη της Μιχάλη Ανδρουλιδάκη ήταν ίδια η μεγαλομανία των τελευταίων κυβερνήσεων που ξόδευαν αφειδώς χρήματα που δεν έβγαζαν από το πορτοφόλι τους, αλλά δανείζονταν. Έτσι έγινε και με το Sportime. Ενώ η εφημερίδα ήταν η κότα που γεννούσε χρυσά αυγά ο εκδοτικός όμιλος κατέγραφε ζημιές και χρέη από την κακοδιαχείριση και τη μεγαλομανία. Δεν θα ξεχάσω για παράδειγμα ποτέ το ελικόπτερο που σήκωνε το εκδότης για να φέρει από τη Μύκονο τηλεαστέρα του Tempo για να πει το δελτίο ειδήσεων!
Κάποια στιγμή οι Τράπεζες που δάνειζαν έκλεισαν τη κάνουλα κι άρχισαν να ζητούν τα λεφτά τους. Το αποτέλεσμα ήταν η εφημερίδα να κληθεί να πληρώσει χρέη που είχαν δημιουργηθεί σε άλλα μέσα του ομίλου τα οποία φυσικά είχαν κλείσει.
Το ΔΝΤ του Sportime ήταν συγκεκριμένες Τράπεζες με την Πειραιώς να οδηγεί τη κούρσα και να διορίζει «παρένθετους» ιδιοκτήτες.
Η εφημερίδα συνέχιζε να αρέσει, να πουλά, αλλά τα οικονομικά προβλήματα την έπνιγαν. Το Sportime άρχιζε να μετατρέπεται από δροσερό λεμόνι σε λεμονόκουπα. Ακόμα και τα κομπιούτερ που χαλούσαν δεν τα άλλαζαν. Όλα στο πόδι. Η εφημερίδα έτρωγε τις ίδιες της τις σάρκες μέχρι που έγινε ζημιογόνα και φυσικά έκλεισε αφού κανείς δεν θέλησε να βάλει χρήματα. Ούτε καν αυτοί που κέρδισαν εκατομμύρια ευρώ.
Τα κέρδη του Sportime έγιναν κότερα, βίλες, site, στοιχηματικές εταιρείες κι ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Ουσιαστικά οι εργαζόμενοι της εφημερίδας επιδότησαν με τα χρήματα που τους οφείλονται άλλες επιχειρηματικές προσπάθειες «παρένθετων» ιδιοκτητών.
Ήδη αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις «κλώνοι» του Sportime. Η ιδεολογία της εφημερίδας επιζεί με ελαφρές αποκλίσεις. Μόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει. Η περηφάνια στον αθλητισμό έχει χαθεί. Το ίδιο και οι επιτυχίες. Τι μένει; Η γκρίνια, η μιζέρια, η καταχνιά.
Τελικά δεν έχουμε μόνο τον αθλητισμό που μας αξίζει, αλλά και τον τύπο που μας αρμόζει…
ΥΓ: Το Sportime εκδόθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1994. Το τελευταίο φύλλο κυκλοφόρησε στις 2 Απριλίου 2008.
Δεν είναι μνημόσυνο για το Sportime το κείμενο αυτό. Δεν είναι ούτε καν «αποχαιρετισμός στα όπλα». Είναι απλά η συγκυρία που θέλησε να φέρει την επέτειο των 17 χρόνων από την έκδοση της εφημερίδας με την μεθεπόμενη του ντέρμπι στο Φάληρο.
Κι αν στο «Γ.Καραϊσκάκης» το ελληνικό ποδόσφαιρο έδειξε τα αδιέξοδά του και τις αδυναμίες του, το Sportime και η πορεία του έδειξε την εικόνα της ίδιας της Ελλάδας.
Είναι εκπληκτικό πως μια ιδέα του Χάρη Ξύδη στη «Πρώτη» μια ακόμα κακότυχη εφημερίδα, έγινε… μόδα και στο τέλος υπέκυψε σε αυτό που λέμε μεγαλομανία και τυχοδιωκτισμό.
Ώρες ώρες το Sportime μου θυμίζει την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων. Δεν ξέρω εάν η χώρα χρεοκοπήσει όπως χρεοκόπησε η εφημερίδα. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα όσα γίνονται σήμερα στον τύπο τα… λουστήκαμε πολλά χρόνια νωρίτερα.
Ουσιαστικά η μεγαλομανία του εκδότη της Μιχάλη Ανδρουλιδάκη ήταν ίδια η μεγαλομανία των τελευταίων κυβερνήσεων που ξόδευαν αφειδώς χρήματα που δεν έβγαζαν από το πορτοφόλι τους, αλλά δανείζονταν. Έτσι έγινε και με το Sportime. Ενώ η εφημερίδα ήταν η κότα που γεννούσε χρυσά αυγά ο εκδοτικός όμιλος κατέγραφε ζημιές και χρέη από την κακοδιαχείριση και τη μεγαλομανία. Δεν θα ξεχάσω για παράδειγμα ποτέ το ελικόπτερο που σήκωνε το εκδότης για να φέρει από τη Μύκονο τηλεαστέρα του Tempo για να πει το δελτίο ειδήσεων!
Κάποια στιγμή οι Τράπεζες που δάνειζαν έκλεισαν τη κάνουλα κι άρχισαν να ζητούν τα λεφτά τους. Το αποτέλεσμα ήταν η εφημερίδα να κληθεί να πληρώσει χρέη που είχαν δημιουργηθεί σε άλλα μέσα του ομίλου τα οποία φυσικά είχαν κλείσει.
Το ΔΝΤ του Sportime ήταν συγκεκριμένες Τράπεζες με την Πειραιώς να οδηγεί τη κούρσα και να διορίζει «παρένθετους» ιδιοκτήτες.
Η εφημερίδα συνέχιζε να αρέσει, να πουλά, αλλά τα οικονομικά προβλήματα την έπνιγαν. Το Sportime άρχιζε να μετατρέπεται από δροσερό λεμόνι σε λεμονόκουπα. Ακόμα και τα κομπιούτερ που χαλούσαν δεν τα άλλαζαν. Όλα στο πόδι. Η εφημερίδα έτρωγε τις ίδιες της τις σάρκες μέχρι που έγινε ζημιογόνα και φυσικά έκλεισε αφού κανείς δεν θέλησε να βάλει χρήματα. Ούτε καν αυτοί που κέρδισαν εκατομμύρια ευρώ.
Τα κέρδη του Sportime έγιναν κότερα, βίλες, site, στοιχηματικές εταιρείες κι ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Ουσιαστικά οι εργαζόμενοι της εφημερίδας επιδότησαν με τα χρήματα που τους οφείλονται άλλες επιχειρηματικές προσπάθειες «παρένθετων» ιδιοκτητών.
Ήδη αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις «κλώνοι» του Sportime. Η ιδεολογία της εφημερίδας επιζεί με ελαφρές αποκλίσεις. Μόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει. Η περηφάνια στον αθλητισμό έχει χαθεί. Το ίδιο και οι επιτυχίες. Τι μένει; Η γκρίνια, η μιζέρια, η καταχνιά.
Τελικά δεν έχουμε μόνο τον αθλητισμό που μας αξίζει, αλλά και τον τύπο που μας αρμόζει…
ΥΓ: Το Sportime εκδόθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1994. Το τελευταίο φύλλο κυκλοφόρησε στις 2 Απριλίου 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου