Γράφει ο Αλέξανδρος Νικολαίδης
Ναι μεν, η Ρεάλ κέρδισε ο Κύπελλο του Βασιλιά. Ναι μεν, νίκησε 1-0 την «αιώνια αντίπαλο» της Μπαρτσελόνα. Ισχυρό όμως, αναδείχθηκε το ισπανικό φουτμπόλ δε! Με δύο κόσμους στην ίδια χώρα, με αβυσσαλέες διαφορές ανάμεσα σε «Μερένχες» και σε «Μπλαουγκράνα». Διαφορές μάλιστα, ταξικές κι εθνικές. Διαφορές οι οποίες σε άλλες χώρες υποδαυλίζουν μέχρι και διαμελισμό τους… Κι όμως… Χιλιάδες φίλαθλοι από την Μαδρίτη και από την Βαρκελώνη κατέλαβαν τη Βαλένθια. Κατά πως μαθαίνουμε μάλιστα – σε γενικές γραμμές- δεν άνοιξε μύτη. Χωρίς «νεκρές ζώνες» στο «Μεστάγια. Στοιβαγμένοι ο ένας πάω στον άλλον. Δεν έσπρωξαν καν οι μεν τους δε. Δεν πέταξαν ούτε …κομφετί από τη μία πλευρά στην άλλη. Δεν αποδοκίμασαν αλλήλους.
Αποτέλεσμα όλων αυτών; Η κραυγή απόγνωσης των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων φιλάθλων: Γιατί Θεέ μου; Εκεί να είναι γιορτή κι εδώ να είναι πόλεμος το ποδόσφαιρο;
Εάν κι εφ όσον άκουγε πάντως ο Θεός - λέμε τώρα – θα απαντούσε πολύ, πάρα πολύ απλά: «Εκεί είναι μάγκες κι εδώ είναι δάγκες. Εδώ είναι η μιζέρια κι εκεί είναι η ευμάρεια. Εκεί βολεύονται κι εδώ ζορίζονται»…
Άδικο θα έχει; Εάν κι εφ όσον άκουγε ο Θεός το παράπονο των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων φιλάθλων;
Μήπως τελικά, είμαστε άξιοι των εαυτών μας; Μήπως – με άλλα λόγια – τα θέλουμε και τα παθαίνουμε; Ή μήπως – λέμε τώρα – μας πονάει αυτή κατάσταση αλλά μας αρέσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου