Γράφει ο Άρις Νικολάκης
Η συγχωρεμένη μητέρα μου με προέτρεπε πάντοτε, να μη μιλώ με αγνώστους. Το έκανε, όταν ήμουν παιδί. Κι έγινε τότε, χούι μου… Ε, είναι δυνατόν, όταν μεγάλωσα – ασεβώντας στη μνήμη της – να το αλλάξω ; Δεν είναι! Εξάλλου πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι…
Ως εκ τούτου λοιπόν, ουδέποτε απάντησα και ουδέποτε θα απαντήσω, σε όσα κατά καιρούς με έσυραν άνευ λόγου κι αιτίας. Μετά φόβου και πάθους όμως, και γι’ αυτό το έκαναν άγνωστοι αλλά μεταξύ … γνωστών.
Ουδέποτε , επαναλαμβάνω προς εμπέδωση, θα απαντήσω επώνυμα και μάλιστα, ενυπόγραφα σε ανώνυμους και ανυπόγραφα. Θεωρώ ότι έτσι σέβομαι και τη μνήμη της μητέρας μου και τον κόπο (και τις θυσίες, και τις θυσίες της…), να με κάνει σωστή άνθρωπο. Κι εάν λανθάνω επιλέγοντας αυτήν τη θέση; ; Να με συμπαθείτε, όσοι διαφωνείτε…
Έτσι θα διαφωνήσω με τον Παναγιώτη Μπογιατζή, ο οποίος ντε και καλά, έπρεπε, να απαντήσει κι αποκατέστησε επώνυμα κι ενυπόγραφα την αλήθεια σχετικά με ανώνυμα και ανυπόγραφα ψέματα. Σε ποιο θέμα; Στο θέμα των εργαζόμενων και των μη εργαζόμενων στην ΟΠΑΠ TV.
Στο κάτω κάτω της γραφής εργασία βρήκαν ορισμένοι συνάδελφοι , οι οποίοι είχαν ανάγκη. Και μακάρι σύντομα, να βρουν κι άλλοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου