Γράφει ο Άρις Νικολάκης
Ψυχραιμία συνάδελφοι!
Ουκ ολίγοι - εκ των οποίων μάλιστα, ορισμένοι καλοί – συνάδελφοι υπερβάλλουν! Υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Ίσως προκαλούν μάλιστα, με τις ακραίες θέσεις του! Είπαμε… Όλοι μας έχουμε βαθιά στην καρδιά, τον παιδικό μας έρωτα. Το πάθος… Τον νταλκά για μία ομάδα, η οποία έκανε την καρδιά μας, να κτυπά δυνατότερα. Σα να ήθελε, να τρυπήσει το στήθος μας και να ελευθερωθεί από το κορμί μας. Να μην τρελαινόμαστε όμως, και τυφλωνόμαστε από τον νταλκά μας. Έτσι;
Όλοι μας, κάναμε τα λάθη μας. Εντάξει; Να κάνουμε κάποια στιγμή και την αυτοκριτική μας. Προς τι λοιπόν, το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;
Είμαστε οι τελευταίοι, οι οποίοι θα κηρύτταμε την αγάπη – με την καλή έννοια - στο χώρο μας. Είναι είδος εν ανεπαρκεία αλλά… Έχουμε την αμυδρά υποψία, ότι ως πωλητές πάθους σε τυφλούς από φανατισμό ουσιαστικά, βαδίζουμε κι εμείς στα μονοπάτια των αδιέξοδων τους. Και κατά βάθος, δεν το θέλουμε. Κατά βάθος όμως…
Αλλά ποιος τολμά κάνοντας την αυτοκριτική του, να βουτήξει τόσο βαθιά στα έγκατα της ψυχή του; Ουδείς. Αιτία; Ο φόβος ότι θα βρούμε εκεί κρυμμένο τον πραγματικό μας εαυτό!
Αμπελοφιλοσοφίες; Πάρτε το κι έτσι. Ή πάρτε το αλλιώς… Αυθόρμητες αλήθειες! Ή τύψεις εάν προτιμάτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου