Κυνόδοντας ή… τραπεζίτης;

Υπογράφει ο Άγγελος Μενδρινός
Τις τελευταίες μέρες ζούμε τη δικτατορία του «κυνόδοντα». Δεν μπορείς να μην ανοίξεις κουβέντα για τα κινηματογραφικά και να μην ακούσεις κάποιον να σου αναλύει τα βαθύτερα νοήματα της ταινίας που είναι υποψήφια για όσκαρ.

Κι αν τολμήσεις να πεις ότι δεν σου άρεσε σε στέλνουν στο πυρ το εξώτερον. Κατ’ αρχήν θεωρείσαι ανθέλληνας που δεν στηρίζεις τη προσπάθεια να πάρει όσκαρ μια ελληνική ταινία. Το χειρότερο όμως είναι ότι σε χτυπάνε φιλικά στη πλάτη λέγοντάς σου ότι είσαι μόνο για τα… Ράμπο.
Όλη η ιστορία μου θυμίζει τις απέραντες ώρες πλήξης στην Αλκυονίδα όταν ήμουν νέος. Τότε που οι ρωσικές ρεαλιστικές ταινίες ήταν στο must της εποχής. Όλοι οι συμμαθητές μου έμεναν με ανοιχτό το στόμα βλέποντας κάτι χοντρές και αξύριστες να παλεύουν στα ρωσικά κολχόζ να πάρουν το «μετάλλιο εργασίας». Κι όταν μια φορά αναρωτήθηκα τι μεσολάβησε κι ο Σεργκέι Αϊζενστάιν άλλαξε άποψη από το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» που πρωταγωνιστούσαν οι μάζες να φθάσει στον «Αλέξανδρο Νέφσκι», τον αλάνθαστο τσάρο, δύο κνίτες φίλοι μου έκοψαν τη καλημέρα. Είχα θίξει τον Στάλιν τους που πίεσε το μεγάλο σκηνοθέτη να δει… αλλιώς τα πράγματα! Από τις μάζες να πάει στον ηγέτη!
Αν ο «Κυνόδοντας» πάρει καλές κριτικές κι αν – χτυπάω ξύλο – πάρει κανένα όσκαρ ξεχάστε τον κινηματογράφο που ξέρατε. Ήταν βαρετό που ήταν το ελληνικό σινεμά, θα βάζουν κι οι κλώνοι του Λάνθιμου τους ηθοποιούς να παίζουν όπως στο Κυνόδοντα, προσποιητά και θα πήξουμε στις σκοτωμένες γάτες και τους ακρωτηριασμένους σκύλους.