Το φεγγάρι λάμπει στον ουρανό. Πανσέληνος του Αυγούστου. Από κάτω ο αρχαιολογικός χώρος του Ηραίου έξω από το Λουτράκι. Στη σκηνή ετοιμάζεται να ανέβει και να τραγουδήσει η Φωτεινή Δάρρα. Τη συνοδεύει η Φιλαρμονική Λουτρακίου που γιορτάζει τον μισό αιώνα ζωής της.
Εικόνα μαγική; Όχι, εάν σκεφτεί κανείς ότι δίπλα σε όλα αυτά μερικές χιλιάδες άνθρωποι δίνουν μάχη για να βρουν μια καρέκλα.
- Να καθίσει η γιαγιά… θα λιποθυμήσει!
- Θα αργήσει πολύ να έρθουν αυτοί που περιμένετε; Τι να τις κάνετε τις καρέκλες… Σπίτι θα τις πάρετε; Τόσος κόσμος όρθιος είναι…
- Μην ανάβετε τσιγάρο. Θα πιάσουν φωτιά τα χόρτα και δεν υπάρχουν πυροσβεστικά. Το Φλάμπουρο καίγεται!
Όλα αυτά τα καθόλου ρομαντικά, αρκούν για να χαλάσουν μια βραδιά που αρχίζει με καλές προθέσεις, αλλά συνεχίζεται προβληματικά όπως κάθε τι στον τόπο μας.
Οι ορδές των καλεσμένων έχουν φθάσει από νωρίς. Και σαρώνουν τα πάντα. Σαν τον… λίβα που καίει τα σπαρτά, όπως θάπαιζε επί χούντας η Φιλαρμονική. Η διάταξη των καρεκλών χαλάει. Όλοι παίρνουν μια καρέκλα για να κάτσουν μπροστά. Κι αρχίζουν να μαλώνουν με τους διπλανούς τους.
Δεν υπάρχει πιο ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα από μια γριά που έχει έρθει με τις φίλες τις και θέλει να αποκτήσει ζωτικό χώρο. Στην αρχή κολλάει δίπλα σου για να θυμηθείς ότι μερικοί άνθρωποι μισούν το σαπούνι και τη κολόνια. Στη συνέχεια αρχίζουν να μιλούν ασταμάτητα κι όταν διαπιστώσουν ότι ο συνδυασμός της βρώμας με τη μουρμούρα δεν σε κάνει να καταθέσεις τα όπλα αρχίζουν…
- Αν ο κύριος ήθελε να πάει πιο πέρα για να έρθει η φίλη μας. Στο κάτω κάτω τόσος χώρος υπάρχει δεν μπορούμε να εξυπηρετηθούμε όλοι μας…. Αλήθεια μέχρι να έρθει η παρέα σας να κάτσει η κόρη μου που πονάνε τα πόδια της…
Μετά απ’ όλα αυτά και πολλά άλλα ετοιμάζεσαι να ακούσεις το «χάρτινο το φεγγαράκι» ενώ αυτό που έχει γίνει χάρτινο είναι τα νεύρα σου. Κι εκεί που λες «όλα τελείωσαν» ανεβαίνει κι ο Δήμαρχος να πει δυο λόγια. Πρώτη αχτίνα ελπίδας. Ο κόσμος τον αποδοκιμάζει. Δεν σκέφτεται την ταλαιπωρία της βραδιάς. Σκέφτεται κι όλα τα άλλα. Τα σκουπίδια στους δρόμους, στην παραλία, τις δημοτικές συγκοινωνίες που υπολειτουργούν. Όλες τις αποτυχίες των τελευταίων χρόνων που κάνουν άσχημη τη πόλη και τη ζωή τους.
Κι όταν αρχίζει η θεία φωνή της Φωτεινής να απλώνεται στο χώρο διαπιστώνεις ότι οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις έχουν πρόβλημα. Το αεράκι περνά μέσα από τα μικρόφωνα και παραμορφώνει όργανα και φωνή. Ευτυχώς η μουσική εξημερώνει τα ήθη και τις ηχητικές εγκαταστάσεις. Οι βιαστικοί που μάλωναν για τις καρέκλες φεύγουν για να γλυτώσουν το μποτιλιάρισμα της επιστροφής, οι γριές πρέπει να πάρουν το χάπι τους και να δουν το «στην υγειά μας». Κι αυτοί που μένουν είναι αυτοί που θέλουν ν’ ακούσουν.
Μόνη παραφωνία ο Δήμαρχος που στο τέλος μας προτρέπει να μαζέψουμε τα σκουπίδια που κάναμε. Μόνο που δεν υπάρχουν κάδοι. Είναι ήδη γεμάτοι. Όχι να πάμε τις πλαστικές καρέκλες στις αποθήκες του Δήμου δεν το είπε. Απλά δεν το σκέφτηκε. Παρ΄όλα αυτά ευχαριστούμε τα παιδιά της Φιλαρμονικής και τη Φωτεινή που προσπάθησαν με τη μουσική τους να εξημερώσουν τα ήθη…
Δε μας παρατάς, ρε Νταλάρα… Μέγας είσαι κύριε Χάρρυ Κλυνν και θαυμαστά τα έργα σου!Είναι απύθμενο για μένα τουλάχιστον, το θράσος του εξαιρετικού ως καλλιτέχνη που τον οδήγησε στην δήλωση: «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του»! Και ως αστεία είναι κρύα. Είναι γελοία.
